Forerunner avonden 2013

Tijdens de eerste vergadering van 2013 hebben we God gezocht voor Zijn leiding, maar ook vooruit gekeken. Sinds het ontstaan van Forerunner in 2009 is er een vaste groep ontstaan van mensen die de projecten ondersteunen. Velen van hen ondersteunen al jaren het werk van Johan, anderen zijn er nieuwe bijgekomen. Een gedeelte van deze groep ontmoetten wij op de Forerunner avonden, wat we als waardevol hebben ervaren.

We willen niet alleen blijven investeren in de huidige supporters die we onder andere op de Forerunner avonden ontmoeten, maar ook investeren om de groep supporters te vergroten. De komende maanden willen we de tijd nemen om na te denken hoe we daaraan gaan werken. Om die reden zullen we de aangekondigde Forerunner avonden in maart niet organiseren, in afwachting van het plan dat we voor het komende jaar gaan ontwikkelen.

Bij het nadenken over een soort van ‘marketingplan’ om de supportersgroep te vergroten zijn we tegelijkertijd bezig om onze missie en visie voor ogen te blijven houden. De naam Forerunner (voorloper, wegbereider) zegt het al; we willen voorlopers zijn van Jezus om mensen voor te bereiden op Zijn komst. We willen graag dienen op plaatsen en in situaties waar nog niet zoveel hulp is, waar gepionierd wordt. We willen gaan wanneer Gods leiding ervaren wordt in plaats van blijven wachten tot iets veilig en zeker is. We willen de weg vrijmaken voor anderen om na ons te komen en het werk te versterken of over te nemen en uit te breiden. In de praktijk houdt dit in dat we investeren in projecten waarin mensen als Forerunners actief zijn, dus anderen tot Jezus brengen en de weg hierin voorbereiden.

Ontwikkelingen in Andhra Pradesh

Met een gesponsorde projector heeft Sagar een film in zijn kerk in Kavali laten zien over William Carey. Er kwamen veel mensen op af om de film te bekijken, en hij heeft de indruk dat de gemeenteleden zich meer bewust worden van het belang van zendingswerk. Het is zijn verlangen dat de kerk hier meer vol van wordt en zich er meer voor gaat inzetten. Tevens hoopt hij in de toekomst gebedsbijeenkomsten te houden, specifiek gericht op zendingswerk. Nu al gaan gemeenteleden elke maandag naar dorpen in de omgeving om het evangelie te delen.

Achter het kerkje in Chintoop is een stuk land dat eigendom is van veel verschillende lokale families. Al verschillende jaren hebben Sagars familie en pastor Manoharam geprobeerd om te onderhandelen met enkele eigenaren. Dit om in ieder geval een deel van het land te kopen dat direct naast de kerk ligt. Het verlangen van de familie van Sagar is om in plaats van het huidige kerkje een groter gebouw te bouwen waarin pastor Manoharam en zijn vrouw kunnen wonen, met op de eerste verdieping een gebedsruimte waar dan ook de zondagse bijeenkomsten gehouden worden. Ook zou dit ruimte bieden om weduwen die nu op straat leven een thuis te bieden. Het oorspronkelijke kerkgebouwtje is van goedkope materialen gebouwd en in slechte staat.

De eigenaren van het stuk land waren echter altijd niet bereid om het te verkopen, of ze vroegen een zeer onredelijke prijs. Dit ondanks het feit dat niemand anders het land wil kopen omdat het achter het kerkje ligt, en het alleen te bereiken is via het kerkje, of via het land van de buurman.

Sinds afgelopen zomer lijken de onderhandelingen echter weer enigszins op gang te komen. De vader van Sagar probeert nu het eerste stukje land te kopen, dit is gezamenlijk eigendom van 20 mensen (!) die allemaal akkoord moeten geven op de verkoop. Als dit gebeurt, dan zullen de eigenaren van de andere stukjes grond hoogstwaarschijnlijk ook volgen.

Vorig jaar was het mogelijk om wat geld hiervoor bij elkaar te brengen, hopelijk is dit voldoende voor deze eerste stap.

Gebouw voor boarding project bijna af!

In mei en juni hebben David Lawma en veel gemeenteleden hard gewerkt om met de aannemer het gebouw voor verhuur aan studenten in Taungoo zoveel mogelijk af te krijgen. Ze konden het fundament, de constructie, het dak en de muren af krijgen, maar door gebrek aan de laatste 10% van het benodigde budget bleef het werk vervolgens twee maanden liggen.

In die periode arriveerden de studenten voor het nieuwe schooljaar. We vonden het jammer dat we deze lichting 'misliepen', maar wisten dat Gods timing altijd beter is. Eind september besloot een echtpaar om een tweede investering in het project te doen, waarmee we hopen alles af te kunnen krijgen. Er wordt nu hard gewerkt aan vloeren leggen, deuren en ramen installeren, bedden maken en de electriciteit aanleggen. We hopen de komende maand klaar te zijn om kamers te gaan verhuren voor studenten en mogelijk Engelse les in een aantal andere kamers te gaan geven. 

We zijn erg benieuwd hoe dit project verder verloopt. De bedoeling is dat de verhuur van het gebouw de investering voor de aankoop van zowel de grond als de bouw van het gebouw terugbetaald. Het grootste deel van de grond is nog vrij na het bouwen van het gebouw en kan direct al gebruikt worden voor training en toerusting en allerlei andere (toekomstige) activiteiten. Het gebouw dat nu verhuurd wordt kan in de toekomst daar ook voor ingezet worden. We hopen dat goede relaties ontstaan met de studenten, zodat ze tijdens hun studie Jezus leren kennen en kunnen groeien in het volgen van Hem door te leven in deze gemeenschap.

Eerste gebouw Bethel House of Prayer is af

In april schreven we over David Lawma en andere christenen in Taungoo die met elkaar op een stuk grond van zijn oma een gebedshuis wilden bouwen. Met elkaar hebben ze geld ingezameld en een eenvoudig gebouw kunnen bouwen waarin ongeveer twintig mensen samen kunnen komen. 

Ondertussen hebben ze daar al veel bijeenkomsten gehad, ook onder andere voor leiders van allerlei gemeenten uit de regio. Ze zijn nu aan het bidden voor meer fondsen om kleine hutten te bouwen waar 2-3 mensen een aantal dagen kunnen verblijven en met elkaar kunnen bidden en vasten.

Ontmoetingen in Orissa

Na een lange reis kwamen we aan in Rayagada. Het eerste wat me opviel waren de prachtige heuvels die de hele omgeving omvingen. Na aankomst in het hotel werden we gelijk geconfronteerd met het nieuws dat we niet de heuvels in zouden gaan, wat eerder wel de bedoeling was om de Kuvi stam te ontmoeten. Om de stammen in de heuvels te beschermen waren toeristen niet toegestaan in het gebied. Gemengde gevoelens van teleurstelling en opluchting kwamen boven, maar uiteindelijk wisten we allemaal dat we door dit gegeven meer tijd met de kinderen zouden kunnen doorbrengen. En uiteindelijk is dit heel goed geweest denk ik.

De dagen in Rayagada hebben we met z’n allen genoten van het warme gezin van Sarat en de vreugde van de kinderen. Elke dag zijn we een dagdeel met de kinderen bezig geweest door middel van liedjes zingen, bijbelverhalen vertellen, toneelstukjes opvoeren en spelen. Een van de gave dingen aan het met de kinderen zijn als een team, was dat iedereen een rol speelde. Samen met het team een programma leiden creëerde voor iedereen de mogelijkheid om een rol te hebben en zijn/haar talent te gebruiken.

Naast het feit dat we het als een team super gaaf vonden om bezig te zijn met de kinderen denk ik dat de kinderen het ook geweldig vonden dat wij er waren. Dat er een team was die aandacht voor ze had en van wie ze verschillende dingen konden leren. Uiteindelijk is de strekking van wat we hen hebben meegegeven dat de kinderen bij God mogen komen en een persoonlijke relatie met Hem mogen hebben. Naast de dingen die we ze hebben kunnen leren is het zo gaaf dat we ze ook hebben kunnen zegenen met nieuw speelgoed en dat we met z’n allen hebben kunnen genieten van spelen met elkaar. Het was mooi om te zien hoe de kinderen zo blij waren met de dingen die ze konden doen en hoe we daar zelf ook stuk voor stuk energie door kregen.

We zijn veel met de kinderen bezig geweest, maar we hebben ook een leidersmeeting gehad met de Kuvi leiders. We hebben verschillende leiders ontmoet en we (vooral Johan) hebben een rol kunnen spelen in het motiveren van de verschillende leiders.

Zoals ik hierboven heb geschreven, was het niet mogelijk om de heuvels in te gaan om de Kuvidorpjes te zien, maar er was wel een Kuvidorpje aan de rand van het gebied waar we wel mochten komen.  Die hebben we dan ook bezocht. We hebben een kijkje kunnen nemen in het huisje van een Kuvivrouw en het was gaaf om toch een beetje van de Kuvistam te kunnen zien. We hebben een kleine heuvel beklommen en hebben van het mooie uitzicht kunnen genieten.

Persoonlijk heb ik Rayagada als heel positief ervaren. Na een paar dagen met veel ziekte hebben we gelukkig nog kunnen geven. De warmte van het gezin, de vreugde en het enthousiasme van de kinderen en de passie van de evangelisten hebben ons ontzettend geïnspireerd.

Iris

Wat mag het mij kosten?

Een van de teamleden van de India reis schreef:

Begin juli was het dan zo ver: met 6 personen in totaal vertrokken we naar India! Het land met de vele geuren, geluiden, lekker (pittig) eten, druk verkeer en veel mensen! Ruim drie weken lang bezochten we verschillende steden, projecten, kerken en mensen. Het doel: bidden, tot bemoediging zijn en er ter ondersteuning van de projecten van Stichting Forerunner.

Voor mij was een van de mooiste momenten om samen met anderen te gaan bidden in een bos. Er was een verkoelend windje :-), maar het was vooral een bijzondere plek omdat elke dag verschillende mensen daar 1-2 uur bij elkaar komen om te bidden. Wat een toewijding…! En wij mochten ze bemoedigen vanuit de bijbel, maar tegelijkertijd waren ze een groot voorbeeld voor mij!

En niet alleen op de plek in het bos leerde ik van de mensen uit de Indiase cultuur. Ik leerde ook van m’n broers en zussen die zoveel gastvrijheid boden qua eten, drinken en andere zorg. Hun inzet en toewijding voor anderen en voor het evangelie was bijzonder om te zien met name toen we verbleven in het kindertehuis in Rayagada.

Het heeft me stil gezet bij de vraag in hoeverre het volgen van Jezus mij iets mag kosten. Ik ben geboren in een ‘rijke en comfortabele wieg in het Westen’ en ik functioneer in een maatschappij waar het om jezelf draait. Het volgen van Jezus wil ik graag vorm geven, maar in hoeverre stap ik daarin uit m’n comfortabele zone? In hoeverre mag het mij werkelijk iets kosten? Deze uitdaging is in m’n leven, mede door de reis naar India, op scherp gezet en gaat eigenlijk rechtstreeks in tegen alles wat ik gewend ben en wat ik denk, wil of voel. Maar ik wil er in groeien; achter Jezus aan ook als dit betekent dat het me iets kost… Ik weet niet zo goed hoe ik dit gelijk concreet vorm kan geven, dus ik begin maar met oefenen door tijd in te leveren en net als Maria aan de voeten van Jezus te zijn. Ik zing niet voor niets dat dit de hoogste plaats is… (Opwekking 462) :-)