Terugkijkend op de India reis was met name de eerste week net een rit in de achtbaan. Alle gebeurtenissen wisselende elkaar in rap tempo af. En steeds als je dacht af te remmen en tot stilstand te komen ging je onverwachts weer omhoog en was er weer een nieuwe ervaring. Het was voor mij persoonlijk erg uitdagend om steeds weer bereid te zijn om te dienen, ervoor te kiezen op de ander gericht te zijn. Dat onder de omstandigheden van weinig slaap en dagen die helemaal vol zaten. Het is makkelijk om anderen te dienen wanneer je je zelf goed voelt maar het is een veel grotere uitdaging om dit juist te doen wanneer je het idee hebt dat je echt geen energie meer over hebt en niks meer te geven hebt. Juist daarin heb ik zo ervaren dat Gods genade daar steeds weer was en Hij mij dan kracht gaf als ik bereid was.

Ik heb erg genoten van de dagen dat we bij de kinderen waren. Elke keer kwamen de kinderen om ons af rennen om ons te begroeten en zwaaiden ze ons uit zo lang als ze konden. De eerste dag dat we bij ze waren en met ze zongen waren ze nog terughoudend. De volgende dag kwamen ze los en hebben we de volgende dagen samen met hen plezier kunnen hebben. Het was zo goed om de kinderen te zien genieten van de aandacht die ze kregen. Ondanks de taalbarrière was er contact met elkaar en merkten we dat we de kinderen liefde en aandacht konden geven. Bij sommigen liepen de tranen over hun wangen toen we afscheid namen op de laatste dag.

Er is nog zoveel meer te vertellen maar ik sluit af met dat ik op de reis veel geleerd heb, veel gezien, genoten van de gastvrijheid en het lekkere gekruide eten (soms wel heel erg)en het gaaf was om God aan het werk te zien en daar deel van te mogen zijn.

Elise